Papirusowe Turnie || informacje

Papirusowe Turnie składają się z trzech osobliwych i ostrych turni, górujących powyżej Dolin Czarnej Jaworowej oraz Dzikiej (bardziej precyzyjnie Barania Kotlina). Najbliżej Czarnego Szczytu znajduje się Wielka Papirusowa Turnia, natomiast na jej drugim końcu Mała Papirusowa Turnia graniczy z Przełęczą Stolarczyka, która oddziela je od masywu Baranich Rogów. Najdogodniejsze dojście albo od strony Czarnego Szczytu albo Przełęczy Stolarczyka poprzez Papirusową Drabinę (w wejściu zdecydowanie łatwiej niż w zejściu nią).

Dojście do Czarnego Przechodu przez Dolinę Jastrzębią

Startujemy wcześnie jeszcze nocą z auta, idziemy znajomą trasą w kierunku Zielonego Stawu Kieżmarskiego i dalej trawersem w kierunku Doliny Jastrzębiej. Szlak jest bardzo dobrze znany, te 7km jak zwykle chciało by się przeskoczyć”. Przy stawie piękne kolory wody i zachęcająca panorama.

Opuszczamy znakowaną ścieżkę i kierujemy się Doliną Dziką, z której następnie trawersem znanym przejdziemy na sąsiednią Doliną Jastrzębią. Znajdziemy na tym odcinku pozostałości łańcuchów i starej niemalże ferraty”. Należy tu podkreślić, że widziane poniżej spiętrzenie obok wodospadu jest tylko częściowe zabezpieczone, łańcuchów co jakiś czas ubywa i jest ich naprawdę niewiele. W przypadku mokrej skały są one zwykle bardzo pomocne, a tu niestety z nich nie skorzystamy.

Szybko wydostajemy się na prawą stronę i łatwym terenem zmierzamy w pobliże Kołowego Szczytu obchodząc go od południowo-wschodniej strony.

Od wschodniej strony cały czas towarzyszą nam świetne widoki na Kieżmarskie Szczyty oraz Grań Wideł. Zdobywamy wysokość i powoli docieramy do miejsca startu dzisiejszego odcinka w kierunku Papirusowych Turni przez Czarny Szczyt.

Czarny Przechód – Czarny Szczyt

Odbijamy na Główną Grań i pierwsze spiętrzenia w kierunku Czarnego Szczytu spokojnie idzie bez liny zgrabnie zdobywać. Widoki zdecydowanie warte wejścia z ten zakątek Tatr Wysokich.

Jedynym mini wyzwaniem na tym odcinku jest niepozorny szczyt Czarnego Kopiniaka, można na niego wejść na kilka sposobów, ja wybieram centralnie.

Czarny Szczyt (2436m)

Czarny Szczyt jest wspaniałym szczytem w Głównej Grani Tatr Wysokich. W jego pobliżu znajdziemy Kołowy Szczyt, Baranie Rogi i najbliższe Papirusowe Turnie. Mamy tu alternatywną opcję obejścia i pominięcia ich w razie potrzeby i pójścia dalej w kierunku Baranich Rogów.

Samo wejście na ten piękny szczyt poza-szlakowy nie stanowi wyzwania dla osób znających topografię terenu. Dalszy odcinek przez turnie już zdecydowanie trudniejszy.

Papirusowe Turnie na grani

Najciekawiej wygląda Pośrednia Papirusowa Turnia, trudności sięgają III-jki. Pozostała część wyceniana na II wydaje się adekwatna do oceny. Alternatywnie możemy obejść je bez trudności po stronie Doliny Czarnej Jaworowej.

Przełęcz Stolarczyka

Alternatywnie można zejść do Doliny Czarnej Jaworowej. My wybieramy pętlę przez Drabinę Papirusową do Doliny Dzikiej i ten wariant zakładaliśmy. Zejście jest nieciekawe, następujące po sobie strome płyty o słabej strukturze, bez punktów do wpięcia linę. O ile w górę może być tu łatwiej podejść to w kierunku obniżania stanowi barierę. Z pewnością jest to miejsce stresowe dla mnie personalnie bardziej niż same turnie powyżej.

Dalsze zejście jest długie, męczące, z pewnością trasa się dłuży i chcemy być już w aucie.

Podsumowanie

Papirusowe Turnie i Czarny Szczyt to klasyk tej części gór. Chodzenia bardzo dużo, wspinania niewiele, można się pokusić o wspin ścianą Czarnego Szczytu. Tak czy siak dzień z pewnością zleci, ale warto… Widokowo wspaniała dniówka i z pewnością znajdziemy coś dla siebie do dalszej eksploracji z otaczających barier skalnych

Artykuł Papirusowe Turnie, Czarny Szczyt GGTW pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Zdziar Strednica

Pierwszym etapem jest podejście ze Zdiaru Strednicy gdzie znajduje się bardzo łatwo dostępny, bezpłatny parking z którego zaczynamy pętlę w około Tatr Bielskich.

Po krótkim spacerze z obniżeniem do doliny kierujemy się do łącznika szlaków i na nim odbijamy w prawo w kierunku siodła. Szlak jest w dolnych partiach zalesiony i nie przedstawia żadnego kłopotu dla mniejszych dzieci.

Szlak wznosi się łagodnie by później trochę skałkami wspinać się powoli zdobywając wysokość. Dla niektórych może być toporny” w odczuciu, ale pocieszeniem jest fakt że dystans nie jest długi, a widoki coraz ciekawsze.

Powoli lawirujemy pomiędzy gęstą siecią roślinności, a niewielkimi skałkami wznosząc się sukcesywnie.

Jesienią ta część szlaku była całkowicie zacieniona także chłodnawo.

Szlak jest zdecydowanie ciekawszy i przyjemniejszy, niedługo staniemy na przełęczy z której widoki są o wiele szersze. Po drodze na tej wysokości zwykle spotykamy sporo kozic, które uwielbiają to miejsce. Tego dnia udało nam się nawet spotkać tu świstaki, które nie są tak często widywane.

Szeroka Przełęcz Bielska (1826m)

Po dojściu do siodła napotykamy na silny wiatr, które często potowarzyszy nam na tych wysokościach.

Szeroki Przechód (1934m)

Najwyższy punkt tego dnia, znajdziemy tu kilka skałek z których mamy świetny punkt widokowy na spory kawał Tatr.

Przełęcz pod Kopą (1750m)

Główny punkt tego dnia to miejsce startu w kierunku Jagnięcego Szczytu, my jednak udajemy się w doliny robiąc logiczną pętlę w kierunku Jaworzyny Tatrzańskiej. Alicja poznaje ten zakątek Tatr i jest zadowolona schodząc szybko patrzę co by tu jeszcze w okolicach pozostało graniowego.

Alternatywnie możemy zejść na wschodnią stronę w kierunku Białych Stawów i dalej Zielony Staw.

Szybkim krokiem obniżamy się do doliny, gdzie jest znacznie cieplej i kończy się zimny wiatr. Logiczna pętla zakończona dłużącym asfaltem, po drodze opowiadam jej co gdzie się znajduje ucząc topografii.

Podsumowanie

Reasumując: świetna tura szlakowa, która zdecydowanie nada się z dzieckiem. Wapienna część podejściowa jest trochę nużąca, lecz ładna. Na pewno będziemy usatysfakcjonowani. Na koniec trzeba dostać się do auta z Jaworzyny do Zdziaru. My rozegraliśmy to inaczej i podjechaliśmy autobusem o 7 rano kończąc na parkingu przy aucie.

Artykuł Przełęcz pod Kopą z dzieckiem pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Treść jest chroniona hasłem. Aby ją zobaczyć, proszę poniżej wprowadzić hasło:

Hasło:

Artykuł Zabezpieczone: Jaworowe Wierchy pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Droga Puskasa Wołowa Turnia VI+ || informacje

Droga Puskasa zasadniczo składa się z 4 wyciągów, choć naturalnie możemy śmiało wytyczyć ich inną ilość zależnie od potrzeb i doświadczenia. Po lewej stronie znajdziemy drogę sportową Stupid Wall, która jest o stopień trudniejsza, lecz gwarantuje nam komfortową asekurację. Widoczny pas Polica” jest bramą do dalszej, trudniejszej części ściany. Droga jest mocno spionizowana, szczególnie jej środkowa i górna część. Kluczowy wyciąg wyceniany na VI+ jest warty tej wyceny, choć jego dalsza część po wyjściu z zacięcia wcale dla mnie nie była łatwiejsza w odczuciu. Ściana na około 200 metrów w pionie.

Podejście pod ścianę Doliną Mięguszowiecką

Zasadniczo dla każdego wspinacza droga podejściowa nie przedstawia żadnego problemu, kierujemy się szlakiem do Żabich Stawów Mięguszowieckich.

Obchodzimy i wyraźną percią podchodzimy stopniowo do podstawy ściany. Trudno się tu zgubić nawet przy złej widoczności nie powinno być kłopotu.

Wyciąg pierwszy

Wyceniany na IV miał być formalnością, ale nie w tych warunkach, z daleka wydawała się ściana sucha. Niestety na miejscu skorygowaliśmy to i start był mało przyjemny, na szczęście po przewinięciu początkowego spiętrzenia było już znacznie lepiej.

Kolejny wyciąg

Wydaje się zdecydowanie najpiękniejszy, o rewelacyjnych płytach, których mało jest w Tatrach.

Droga Puskasa najtrudniejszy wyciąg

Bezsprzecznie jest to najtrudniejsze miejsce i ciąg ruchów po wyjściu na prawo z niego trudności się nie kończą. Można by rzec, że dopiero tam są i nie chcą się szybko kończyć. Mieliśmy koło 10 mechaników i szczerze mówiąc dopiero ten wyciąg pokazał dlaczego potrzeba ich sporo z sobą nosić.

Tomek prowadzi dzielnie, po walce wychodzi z trudności, ostatnia trudność to okapik, który nie jest łatwo asekurowany po ciągowej rysie za VI, która znajduje się powyżej zacięcia startowego za VI+. Brawo należą się Tomkowi za sprawne przejście. Zdjęć niestety mało, może coś z filmu uda się dodać.

Wyjście na grań

Powyżej trudności teoretycznie miał być spacer za IV, naturalnie tego nie było i trochę czasu do szczytu zeszło za dużo.

Ja natomiast wybrałem wariant prawą płytą i zacięciem lecz był nie dość, że mokry to jeszcze praktycznie mało asekurowalny o trudnościach znacznie większych niż powinny. Na tym odcinku tracimy sporo zbędnie czasy, koniec końców musiałem wywspinać” w dół i iść na lewo według pierwotnego planu.

Wyjścia granią na szczyt Wołowej Turni

Szczyt Wołowej Turni

Co tu dużo dodawać, cel został osiągnięty, było to dla marzeniem od jakiegoś czasu przejść tą wspaniałą drogę. Pozostaje ofocenie okolicy i zejście pod ścianę, gdzie zostawiliśmy bazowe rzeczy.

Podsumowanie

Piękna wspinaczkowa południową ścianą Wołowej Turni na pewno pozostanie z naszej pamięci. W prawej części ściany znajdziemy łatwiejsze drogi chociażby Staflovka czy Filar jak również ciekawa Droga Stanisławskiego. Dla mnie przejście to ma spore walory eksploracyjne i na pewno warto podejść do tego mając godnego partnera i odwagę.

Artykuł Droga Puskasa Wołowa Turnia pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Dzika Turnia || informacje

Dzika Turnia (2373m) to wybitny szczyt Tatr Wysokich leżący w Głównej Grani Tatr pomiędzy Małą Wysoką (2429m), od której oddzielony jest przełęczą Rohatką (2288m), a Świstowym Szczytem (2383m) od którego oddzielony jest Dziką Przełęczą. Dwu-wierzchołkowy szczyt góruje powyżej Doliny Świstowej (stanowiąca górne piętro Doliny Białej Wody) oraz Dzikiej Kotlinki (stanowiące górne piętro Doliny Staroleśnej). W grani w kierunku Świstowego Szczytu znajdziemy ciekawe formacje o ostrych kształtach zwane Czerwonym i Czarnym Mnichem.

Jest jedynym z najwspanialszych szczytów całych Tatr, każdy będąc w jej otoczeniu widzi jej piękne ostre kształty i zdecydowanie chętnie chciałby ją zaliczyć. Najbardziej charakterystyczna jest z sąsiedniej Turni nad Rohatką, powyżej której opada stromymi ścianami kopuły szczytowej.

Świstowa Przełęcz po Rohatka || odcinek GGTW

Dolina Staroleśna

Tradycyjne podejście ze Starego Smokovca przez Hrebeniok w kierunku Doliny Staroleśnej. Start z auta około 4.30, meldujemy się w schronisku koło godziny 7. Widokowo zachęcająco pogoda dopisuje. Po drodze klasyczne widoki na boczne granie, z których zdecydowanie najpiękniej prezentuje się Grań Kościołów. Przy schronisku robimy odpoczynek, zdjęcia i patrzymy na nasz dzisiejszy cel.

Świstowa Przełęcz

Kierujemy się w kierunku Zbójnickich i Pustych Stawów, odbijamy na prawo ze szlaku kierującego na Rohatkę. Trasa jest bardzo malownicza, po drodze mijamy stawy, roślinność jest tu naprawdę wspaniała. Kozice towarzyszą nam dość licznie przyglądając się nam bardzo szczegółowo.

Świstowy Szczyt

Dopiero od tego miejsca startujemy w Główną Grań Tatr Wysokich, nie da się ukryć że trzeba się nachodzić. Grań jest prosta, nie sprawia żadnych kłopotów, choć kopuła szczytowa już jest skalista i wygląda ciekawiej.

Ten widziany uskok na prawo wygląda groźnie, jednakże z bliska dostrzeżemy poprzeczną ławkę, która idzie na lewo od grani. Ja wspinam się ostrzem, cyfra oscyluje koło II.

Świstowe Szczyty trawers

Meldujemy się sprawnie na wierzchołku, do którego od drugiej strony można dostać się wygodną, łatwą ścieżką prawie jak szlakiem.

Świstowe Szczyty zasadniczo nie przedstawiają żadnych trudności technicznych od południowej strony, przechodzi się je szybko i sprawnie mijając po kolei kolejne jego szczyty.

Dopiero na tym odcinku znajdujemy trudności, musimy się obniżać i wspinać na dość wybitne turnie w szczególności: Czerwony Mnich i Czarny Mnich. Są one już znacząco skaliste i pionowe i stanowią już małe wyzwanie.

Czerwony i Czarny Mnich

Dzika Turnia || dwuwierzchołkowa na szczycie

Wejście na oba wierzchołki nie jest wcale takie proste. Szczególnie trawers między wierzchołkami jest ekscytujący. Musimy pokonać boulderowe miejsce startowe z przełączki oraz w górnej części też znajdziemy kilka trudniejszych ruchów na wyjściu szczytowym.

Turnia nad Rohatką

Po zejściu od prawej strony kolejny szczycik po drodze do szlaku stanowi Turnia nad Rohatką. To właśnie z niej możemy podziwiać charakterystyczną sylwetkę Dzikiej Turni.

Rohatka

Podsumowanie

Odcinek Głównej Grani Tatr Wysokich od Świstowej Przełęczy po Świstowy Szczyt jest prosty, natomiast dalsza część przez oba Mnichy Czerwony i Czarny oraz kulminacje Dzikiej Turni są już trudniejsze i w ładnej wspinaczce możemy je sprawnie zaliczyć. Trudności oscylują zazwyczaj koło II więc nie znajdziemy tu trudnych wyciągów, lecz i tak trzeba być czujnym. Widokowo wspaniała pętla.

Artykuł Dzika Turnia Świstowy Szczyt GGTW pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Wołowiec Mięguszowiecki || informacje

Wołowiec Mięguszowiecki (2227m) szczyt w Tatrach Wysokich rozdzielający Dolinę Mięguszowiecką od Żabiej Mięguszowieckiej, w bocznej grani wychodzącej z Głównej Grani Tatr z Hińczowego Zwornika. Po obu jego stronach u jego podstawy znajdziemy wspaniałe stawy, które są symbolem tej części gór. Z jego wierzchołka mamy świetną panoramę na otoczenie Mięguszowieckich Szczytów po Rysy, Grań Baszt po Krywań czy chociażby Koprowy Wierch z Cubryną. Mamy też okazję podziwiać z bliskiej perspektywy fenomenalną, południową ścianę Wołowej Turni. Natomiast po przeciwnej stronie szlaku na Rysy Wysoką oraz Grań Popradzkich Kop.

Od Głównej Grani oddzielony jest Wołowcową Przełęczą, z której ramieniem wznosi się w kierunku Hińczowej Turni bardzo charakterystycznej formacji. Z perspektywy turysty szczyt jest łatwo dostępny, podobnie jak pobliskie znajdujące się w Wołowym Grzbiecie.

Wołowcowa Przełęcz (2180m) || podejście

Zasadniczo mamy dwie możliwości dotarcia do przełęczy: albo od strony Hińczowych Stawów, albo od Żabich Stawów. Ja wybieram wariant pierwszy, a drugą wersją schodzę w kierunku szlaku zejściowego z Rysów. Poprzedniego dnia odwiedziłem Dolinę Koprową, Zawory i okolicę, temu nie jest tu bardzo wcześnie na parkingu lecz około godziny 8 co zwykle jest traktowane jako późna pora. Dzień jest prawdziwie upalny, na szczęście trasa poranna jeszcze nie sprawia, że odczuwam ukrop.

Wielki Hińczowy Staw (1946m)

Do Stawu bardzo łatwo szlakiem dostaniemy się z przystanku Popradske Pleso, przy którym zostawiamy auto, uwaga od tego sezonu parking kosztuje już bagatela 10 Euro za dzień. Szlak asfaltem bardzo dobrze znany idzie płynnie, choć zmęczenie z poprzedniego, ciężkiego dnia czuje.

Mijam Popradzki Staw i udaję się wgłąb doliny w kierunku stawów oraz do podnóża Koprowego Wierchu.

Wołowcowa Przełęcz || na wprost ze stawu

Obchodząc Wielki Hińczowy Staw udaje się do wylotu w linii spadku z przełęczy. Notabene dalej możemy obejść staw i udać się starym, alternatywnym wariantem w kierunku Przełęczy pod Chłopkiem od południa.

Po dojściu do siodła chwilka przerwy. Uzupełnienie śniadania i picia i spojrzenie na grań, która wydaje się być świetną i raczej suchą, szkoda że taka krótka.

Wołowiec Mięguszowiecki || grań szczytowa

Żabia Dolina Mięguszowiecka || zejście

Wracam na siodło i śnieżnym zboczem obniżam się na kolejne piętra górnej części doliny, relaks pełny. Podziwiam Wołową Turnię, z którą muszę się zmierzyć z drogą Puskasa.

Podchodzę do szlaku i szybkim krokiem udaję się auta. Po drodze już sporo turystów, którzy spędzają dzień głównie licząc na dobre warunki na Rysach.

Podsumowanie

Wołowiec Mięguszowiecki nie przedstawia zasadniczo trudności techniczno-wspinaczkowych. Dla osób z miarę poprawną znajomością topografii naszych gór jest kolejnym, ładnym punktem widokowym. Na szczyt prowadzi kilka krótkich dróg wspinaczkowych, jednak mało popularnych. Mając pół dnia warto zaglądnąć w tą okolicę, widoki są wspaniałe i zdecydowanie warto zapoznać się z południową ścianą Wołowej Turni, która z tego ujęcia wygląda obłędnie.

Artykuł Wołowiec Mięguszowiecki pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Dolina Koprowa || informacje

Dolina Koprowa jest jedną z największych, walnych dolin w całych Tatrach. Zaklasyfikowana jest do Tatr Wysokich, jednak śmiało znajdziemy tu podobieństwo także z sąsiednimi Tatrami Zachodnimi. Ograniczona jest potężnymi ścianami Krywania, Hrubego Wierchu, Szczyrbskiego, Koprowego Wierchu, Cubryny czy Głównej Grani Tatr Wysokich, natomiast po zachodniej strony Liptowskimi Kopami.

Dolina Koprowa dzieli się na boczne odnogi:

• Na wschód: Dolina Ciemnosmreczyńska z górnym jej piętrem Doliną Piarżystą.
• Lewostronne gałęzie: Krywańskie Banie, Szkaradny Żleb, Koryto Krywańskie, Niewcyrka oraz Dolina Hlińska przez które prowadzi znakowany szlak na Wyżnią Koprową Przełęcz.
• Prawostronne: Dolina Kobyla, Dolinka Garajowa i Turkowa.

Zawory || informacje

Zawory (1879m) przełęcz w Tatrach Wysokich w grani odchodzącej od Głównej Grani Tatr z Gładkiego Wierchu w kierunku południowym. Przełęcz oddziela Cichy Wierch (1979m) należący już do Liptowskich Kop od sąsiada z Głównej Grani Gładkiego Wierchu. Z Dolinki Kobylej możemy łatwo dostać się tu szlakiem zielonym z Ciemnych Smreczyn, w końcówce Doliny Koprowej. Natomiast od drugiej strony czyli Doliny Cichej bardzo długim czerwonym szlakiem z Podbańskiej. Dawniej z Liliowego granicznego szlaku można było dostać się ścieżką na Zawory dziś jest ona jednak niedostępna. Stanowiła dogodne dojście do dalszej Doliny Mięguszowieckiej.

Przejście Doliną Koprową na Zawory

Startując z Podbańskiej na pierwszym etapie czeka nas dość żmudny kawałek asfaltem, jednakże idzie dość sprawnie. Po drodze mijamy dojście szlaku z Trzech Studniczek i kierujemy się wzdłuż Liptowskich Kop w kierunku północnym.

Widoki początkowo są raczej ograniczone, lecz zdecydowanie warte zachodu. Jest to taki dziki zakątek Tatr, że śmiało poczujemy się jak w innych górach niż znamy na codzień.

Dolina Hlińska rozstaj

Na wysokości około 1410 metrów dochodzimy do rozstaju szlaków. Odbija na prawo niebieski szlak w kierunku Wyżniej Koprowej Przełęczy (2180m), stanowiący dogodne zdobycie Koprowego Wierchu od tej strony. Szlak ten idzie dnem Doliny Hlińskiej w pięknej scenerii olbrzymiego Hrubego Muru skalnego wzdłuż Hlińskiego Potoku.

Ciemne Smreczyny (1485m)

Dochodzimy do kolejnego rozstaju na wysokości blisko 1500 metrów, z którego nasz szlak odchodzi na lewo kolorem zielonym w kierunku naszego celu. Dalej w kierunku północno-wschodnim idzie czerwony szlak na Niżni Ciemnosmreczyński Staw (1674m) znany ze swojego piękna. Znajduje się u podstawy naszego dobrze znanego Szpiglasowego Wierchu tak chętnie odwiedzanego.

Serpentynami pokonujemy jedne z ostatnich pięter kosodrzewiny, w których niejednokrotnie niedźwiedzie mają swoje upatrzone miejsca. Następnie teren robi się zdecydowanie łatwiejszy i ciekawszy wchodząc w górne piętro występowania kosodrzewiny i szerokiego zagłębienia tuż poniżej grani. Idzie się rewelacyjnie, zbliżamy się wielkimi krokami do przełęczy, którą już możemy powoli dostrzec.

Teren jest przepiękny i warty nadrobienia drogi, rzadko kiedy spotkamy tu turystów, a o tłumach takich jak na przykład na Czerwonych Wierchach możemy zapomnieć.

Ostatnie metry przewyższenia i przełęcz zaliczona, jest to tak zaciszne miejsce, że możemy śmiało spędzić tu kilka godzin nie trafiając na nikogo.

Na Przełęczy Zawory

Przełęcz stanowi dość szerokie poletko z ograniczoną, jednak wyśmienitą panoramą. Wracamy tą samą trasą lub alternatywnie lepszym wariantem będzie zejście Doliną Cichą i zapoznanie się z południowymi stokami Kasprowego Wierchu.

Podsumowanie

Zawory są miejscem, które przypadną wielu do gustu, choć znajdą się i tacy co krytyki się nie boją. Ci drudzy zdecydowanie potwierdzą, iż szlak jest długi i już tu nie powrócą, ja jednak chętnie tu wracam. Mam tu jeszcze kilka górek obok do zrobienia, chociażby Pośredni Wierszyk. Trasa od Podbańskiej do Zaworów zwykle liczy około 4 godzin, mi zeszła poniżej 3, ale nie ma się co tu spieszyć.

Artykuł Zawory Dolina Koprowa pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Treść jest chroniona hasłem. Aby ją zobaczyć, proszę poniżej wprowadzić hasło:

Hasło:

Artykuł Zabezpieczone: Liptowskie Kopy pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Treść jest chroniona hasłem. Aby ją zobaczyć, proszę poniżej wprowadzić hasło:

Hasło:

Artykuł Zabezpieczone: Grań Wołoszyna, Wielka Koszysta, Waksmundzki Wierch pochodzi z serwisu GM Bellicose.

Kościelec || informacje

Symbol Hali Gąsienicowej czyli Kościelec (2155m) jest ostrym szczytem w Tatrach Wysokich, leżącym w Dolinie Gąsienicowej, w bocznej Grani Kościelców zbiegającej w kierunku północnym z Zawratowej Turni. Od minimalnie wyższego brata Zadniego Kościelca (2162m) oddziela go Kościelcowa Przełęcz, natomiast od mniejszego brata Małego Kościelca (1866m) znana i ceniona przez turystów przełęcz Karb (1853m). Charakterystyczna sylwetka zdecydowanie przykuwa uwagę, na szczyt wznosi się czarny szlak z przełęczy Karb. Szlak jest zawiły i lawiruje między skałkami i prożkami.

Szczyt jest bardzo popularnym celem taternickiem, nie tylko z uwagi na Grań Kościelców, czy np. Setki na Zadnim Kościelcu, lecz przede wszystkim jego zachodnia ściana, na której znajdziemy mnóstwo wymagających i ekstremalnych dróg.

Kościelec z dzieckiem || podejście od pojezierza

Zasadniczo musimy się dostać na przełęcz Karb, z której szlak staje się trudniejszy. Mamy dwie alternatywne drogi wejścia, a mianowicie bezpośrednio od Czarnego Stawu Gąsienicowego, albo od stawów po zachodniej stronie (pojezierza). Tego dnia wybieramy od strony Zielonego Stawu, dojście na Halę Gąsienicową szlakiem z Brzezin. Dzień wita nas chłodem i ładną pogodą.

Hala Gąsienicowa

Po dojściu do schroniska chwila na śniadanie i kierujemy się stronę Świnickiej Przełęczy, od którego szlaku odbija w kierunku Karbu. W rejonie schroniska rozdzielamy się na grupy, ja z córką idziemy na szczyt, a nasi towarzysze idą na przełęcz, na której sięspotkamy po zejściu.Niestety przy stawkach jesteśmy w cieniu i kamienie są mocno schłodzone i śliskie od szronu, trzeba mocno uważać.

Po dojściu na przełęcz Karb, Alicja już trochę się zmęczyła dość szybkim tempem. Trochę dopoczynku i ruszamy na szczyt. Szlak jest w kilku miejscach oblodzony i naturalnie zacieniony, co utrudnia.

Podchodzimy do pierwszego wyraźnego, trudniejszego miejsca sławnego kominka

Spojrzenie na zachód z górnego odcinka szlaku. Widać wyraźny podział na słoneczną i zacienioną stronę, gdzie skały są oblodzone

Szlak trawersuje od prawej do lewej, omijając prożki, niektóre są małym wyzwaniem z uwagi na oblodzenie, na tym odcinku chowamy telefony i skupiamy się na podejściu. W zejściu wcale nie jest szybciej ani łatwiej w tych miejscach.

Kościelec z dzieckiem || na szczycie

Widoczki tego dnia są rewelacyjne, Alicja była zmęczona i nie bardzo była zainteresowana panoramami. Na szybko przedstawiłem jej topografię terenu, możliwe opcje wspinania na Hali Gąsienicowej. Po około 10 minutach schodzimy do przełęczy. O ile na szczycie jest cieplutko i słonecznie to północna strona jest cały czas zacieniona.

Czas na schodzenie, należy zdecydowanie bardziej uważać, kilka miejsc wymaga mojej pomocy, stając w mini zacięciach asekuruję córkę. Oczywiście samemu muszę bardziej uważać, lecz da się to spokojnie rozplanować.

To tu spotykamy się ponownie i dzielimy wrażenia z podejścia na szczyt

Dalsza trasa zejściowa idzie szybko w kierunku stawu, pomimo, iż w cieniu szlak jest bez oblodzeń jedynie mokry. Dość szybko się obniżamy i podchodzimy do tafli. Alicja zdecydownie nabrała entuzjazmu na tym ładnym odcinku

Czarny Staw Gąsienicowy

Po dojściu do stawu można by rzec, że w zasadzie dzień się kończy, jednakże do auta wciąż wiele kilometrów marszu. Podziwiamy znajome tereny i ściany i zmierzamy spokojnym tempem do samochodu planując kolejne tury.

Podsumowanie

Czy można wybrać się z dzieckiem na Kościelec? Naturalnie, że tak należy jednak pamiętać iż szlak jest dość złożony. Alicja miała kask jednak nie był wymagany tego dnia. Dojście do przełęczy zajmuje zwykle co najmniej 3 godziny, może trochę więcej zależnie od tempa. Oczywiście mamy wiele punktów pośrednich, przy których możemy odpocząć.

Szlak powyżej Karbu jest znacznie trudniejszy, choć nie jakoś wybitnie. Jeśli jesteśmy pewni siebie i dziecka to z pewnością damy radę. Wybierajmy czas gdy jest ciepło i w miarę sucho to wycieczka będzie udana.

Artykuł Kościelec z dzieckiem, Karb i Hala Gąsienicowa pochodzi z serwisu GM Bellicose.